Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Το τάπερ με το ζεστό φαγητό ζέσταινε τα μπούτια μου καθώς το μετέφερα καθισμένη στην πρώτη θέση του τρόλεϊ. Πάντα επέλεγα τη συγκεκριμένη θέση γιατί είχα πλήρη ορατότητα στον δρόμο και μου έδινε μία ομολογουμένως λανθασμένη αίσθηση ότι ελέγχω πιθανά τρακαρίσματα. Επίσης, θεωρούσα πως έχει λιγότερους κλυδωνισμούς και η σούπα για τον πονεμένο λαιμό του δεν θα χυνόταν μέσα στη σακούλα, κάτι που ίσως μου επέφερε εγκαύματα. Η φούστα άλλωστε ήταν πολύ κοντή για να του αρέσω και το φαγητό πολύ καυτό όπως του αρέσει. Προσδοκία δική μου, επιθυμία εκπληρωμένη δική του. Ουσιωδώς μοιρασμένα πράγματα και ισότιμα.
Ο Ζ. ήταν ο πιο ωραίος άντρας του κόσμου. Ο πρώην άντρας μου ήταν ο δεύτερος πιο ωραίος άντρας του κόσμου, αλλά ποιος έχει διάθεση να μιλάει για τα περασμένα; Πρέπει να θεωρούμε το παρόν μας το καλύτερο δυνατό και συγκρινόμενο με το παρελθόν πάντα λίγο ανώτερο. Η αίσθηση της εγγύτητας ή και της οικειότητας με τα παρόντα συμβάντα σου δημιουργεί αυτήν την κατ’ επίφαση ουτοπικά αισιόδοξη λογική ότι κάνεις ορθότερες επιλογές από ό,τι στο παρελθόν.
Θα αποδειχθεί αν ήταν, λοιπόν, σωστό το μήκος της φούστας αλλά και η δοσολογία καρυκευμάτων στα γιουρβαρλάκια από το αποτέλεσμα. Αν γυρίσω με το δρομολόγιο των 8 και τέταρτο στο σπίτι, τίποτα ευχάριστο δεν θα ΄εχει επιμεληθεί την μέρα μου. Αν όμως επιστρέψω ίσα για να πλυθώ και να φάω την επόμενη, τότε το παιχνίδι είναι δικό μου. Ορθότερα, δικό του.
