Το κλιμα των Χριστουγεννων

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Τα σχηματοποιημένα αστέρια από μπλε νέον φώτα, οι επίσης σχηματοποιημένοι αγιο-βασίληδες με τα φουσκωμένα μάγουλα τους μπροστά από τα μπουντρούμια της οδού Αιτωλικού αναβοσβήνουν βράδυ πρωί. Το ετοιμόρροπο κτίριο καταβροχθίζει την όποια διάθεση μπορεί να προσφέρει στον διαβάτη ο φωτισμός. Πέφτουν οι αντανακλάσεις τους σαν λεκέδες πάνω στις τσιτωμένες από […]

Aπό το ημερολογιο της Συλβι/Σε συνεχειες

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Τις κοιτάω στο μετρό. Όλες όμορφες, στερεοτυπικές, ανεξίτηλες, μητέρες, φοιτήτριες, μεσαίες, λίγες, πολλές, λιγνές, ψωνισμένες, δοτικές, μελαχρινές, τηλεπαρουσιάστριες και όλες σχεδόν τόσο ετερόφυλα βαρετές. Τόσο επίμονα, ασφυκτικά οι παρωπίδες στα μάγουλα. Καρφωμένες λες και τις κόλλησαν με βενζινόκολλα η μητέρα τους, το σούσουρο, οι γιαγιάδες, η ματαιόδοξη έπαρση της τελειότητας… γιατί […]

Σημειωσεις πραγματικοτητας #20181127

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή H γυναίκα μιλούσε στο τηλέφωνο. Μία ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους που ακουμπάνε το κινητό τηλέφωνο στο μάγουλό τους και χάνουν τον κόσμο γύρω τους και το ακουστικό τους ρουφάει μέσα στη συζήτηση, ενώ τρίζουν τα φανάρια και οι μηχανές των αυτοκινήτων τρέμουν από την υπερένταση. Και αυτή η επαφή του τζαμιού […]

Το αντιθετο του στριπτιζ

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Εγώ αν ήμουν μαραθωνοδρόμος θα έτρεχα με βελουδένιο φόρεμα και αθλητικά παπούτσια κουβαλώντας έναν γλάρο στους ώμους και σφυρίζοντας στα περιστέρια τραγουδάκια ρυθμικά με ένα λοφίο στο στέρνο βαλμένο αριστερόστροφα και έναν ορό αιμοπεταλίων από τη μύτη τρυπημένο σαν χαλκά ίσως δακρυσμένη ίσως χαμογελαστή ίσως με μία μαύρη σημαία στο πέτο […]

ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Τα στενά που οδηγούν στο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου, στο λιμάνι του Πειραιά, μοιάζουν με σκακιέρα. Το ένα κόβει το άλλο, το ένα απαντέχει το άλλο, το ένα πέφτει και σκουντουφλάει σε ανηφόρες απότομες, σε χαμένες οδούς, σε σπίτια με ελληνικές σημαίες, σε μπαλκόνια με γλάστρες- τενεκέδες λαδιού, σε φαντάσματα εργοτάξια, […]

Λες ο Πολοκ να εμπνευστηκε απo τα Καμινια

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Δεν θα μπορούσε να το είχε ζωγραφίσει κανείς. Δεν θα τα κατάφερνε να το είχε σκηνοθετήσει ουδείς. Θα τους έλεγαν τρελούς, εκτός τόπου και χρόνου, παράξενους, ανυπόστατους ή κι ανιστόρητους. Όμως, η αλήθεια της εικόνας στο στενό δρόμο κάθετο στη μεγάλη λεωφόρο που ζω είναι υπερφυσικό φαινόμενο. Στο 16 με το […]

μουσες

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Ζω τη ζωή μου παρατηρώντας τις γυναίκες. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, το σώμα τους, τα συναισθήματά τους, τη σεξουαλικότητά τους, τη θέση τους στον κόσμο, πως μαγειρεύουν τα γεμιστά, πως είναι άτσαλες και θρήσκες, πόσο κλαίνε και γελάνε και πόσο νοιάζονται, πικραίνονται, υποφέρουν, δημιουργούν πόλεμο, κουτσομπολιό. Μεγάλωσα στην […]

Πεινα προς τιμην του θερους

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Ο γύρος στο Αιγάλεω γυρνούσε γύρω από τον εαυτό του από το πρωί. Βασικά ήταν γύρω στις δέκα και μισή και λαμπύριζε κατά το ήμισύ του. Τα λίπη των ωμών κομματιών του άφηναν εκχυλίσματα μυρωμένης κρεατένιας γεύσης σχεδόν αυθυπαρκτης οντότητας -αίσθησης σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Μυρίζω ή τρωω; Έχει και […]

ΠΟΙΗΜΑ #20171024

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Λατρεύω τις ατέλειες που μισείς πάνω σου Τις λατρεύω γιατί είναι η εγγύτητα μας μέσα στους ομόκεντρους κύκλους μας Δεν είναι να λες και παραμύθια για αυτά Γιατί κάποτε μερικές φακίδες Δυο ουλές Και ένα στραβό δόντι θα σε κατασπαράξουν αν υποψιασθείς την ασχήμια τους Υπολογίζω στις ατέλειες σου ως αποδεικτικό […]

.ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΣΟΥ ΝΑ ΜΕ.

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Μπλε μολύβια ζωγραφίζουν τον ουρανό γύρω από το πρόσωπό σου Το πρόσωπό σου είναι μπλε και πράσινο με ροζ χίλια και λευκά τσίνορα Το πρόσωπό σου είναι μαλακό σαν τυράκι λευκό και ψωμί σαν πρόσωπο Το πρόσωπό σου παντού Το πρόσωπό σου και εσύ Α, έχεις και σώμα Α, […]