Ο προορισμός μου, «ο μου»

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Πλανεύεσαι πως ζεις. Τα πόδια μου πήζουν σε κάθε βήμα. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Είναι πραγματικά ανώφελο το γεγονός ότι έχει εφευρεθεί ετούτη η γλώσσα. Ποιος χρειάζεται τα ελληνικά και τον μυ να περιδιαβαίνει σε όλο το μήκος της αθάνατης σκέψης σε γραμμές ευθείες; Είναι ζήτημα χρόνου τα ακατανόητα που […]

Το 17

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Xθες περίμενα αρκετή ώρα το 17 το τρόλεϊ στην στάση με θέα το πυροτέχνημα της δύσης του ηλίου να κρύβεται πίσω από τα πλοία του λιμανιού. Έχουν αρχίσει να γεμίζουν πάλι τα λεωφορεία προς τη Δραπετσώνα, την Ευγένεια, τα Ταμπούρια, το Κερατσίνι. Το 17 ζυγώνει τα Ταμπούρια από την κάτω μεριά […]

Ο κύκλος του νερού

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Όταν μια γυναίκα μπορεί να μείνει μόνη της μετά από ένα οργασμό που έχει αφοδεύσει στο πέος ενός άντρα, καταφέρνει να συχγρονιστεί με την ταχύτητα της σκιάς του ήλίου πάνω στη θάλασσα. Λέγεται το αζιμούθιο της ενορχηστρωμένης συνείδησης της γυναικείας φύσης με τα θηλυκά πλευρά από τα οποία φτιάχτηκε […]

η μέρα της συνειδητοποίησης

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Οι ακρογιαλιές είναι η ύστατη προσπάθεια της φύσης να μας μεταπείσει ότι όλα έχουν σημασία. Το κόκκινο χαλί, το πιο επίσημο σαλόνι, τα σερβίτσια για τα πεθερικά είναι η άμμος με τα στραφταλιζέ πετρώματα. Κάποτε θα αγοράσω λίγη άμμο όσο-όσο και θα τη βάλω μέσα στις αρτηρίες μου, να φτάσει […]

Φυσιολατρικός σύλλογος

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Η πόλη έχει ανθοστολιστεί. Πονάει η γη κάτω από τα πεζοδρόμια από τους περιορισμούς της εκτόνωσης της γονιμότητάς της. Οι άνθρωποι δείχνουν το δέρμα τους στον κόσμο. Πεινάω σαν το αντικρίζω. Μωβ λουλούδια με τέσσερα πέταλα μαλακά σαν σπλάχνα κορίτσιου που έχουν γινώσει από έρωτα πλατωνικό, πιτσιλάνε την άσφαλτο. Το μπετόν […]

Των Κολακειών το ιστόρημα

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Και οι δαίμονες σκέφτηκαν να αφήσουν στην γη τις Κολακείες. Αρχικά, τις είχαν αμπαρώσει σε ένα κλιμακοστάσιο, σε μια πολυκατοικία στις παλιές ράγες του τρένου στην Δραπετσώνα. Όταν έβλεπαν τους ανθρώπους ευάλωτους έπειτα από πολέμους και την δυσπραγία τους μεγάλη και ακαταπόνητη, θα τις αμολούσαν στον κόσμο. Οι διονυσιακές […]

Ο Παρθενώνας ποτέ δεν σιωπά

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Οι πόλεις είναι εξαντλητικά βαρετές. Aυτό το υπερβολικά ακριβό ξενοδοχείο που υπάρχει στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης και έχει αυτήν την αποκρουστική ξιπασιά που αποφεύγω. Κάθε απόγευμα, τουρίστες με πρόσωπα που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους ώμους, με αυτές τις πέτσες που έχουν για δέρματα, με κακοραμμένα ρούχα νεωτερισμών, κατεβαίνουν τα σκαλιά της […]

καθώς έπλενα έναν καμβά του Κουρμπέ

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Σε λούζει Σε χτενίζει και είστε εσείς και ζείτε εσείς μαζί είστε εσείς Στο «Io sono l’amore», μια ταινία που ο σκηνοθέτης μαθητεύει στο φως και στο σκοτάδι και πως αυτό τρώει τα κρεατένια σώματα των ερωτευμένων και τα πρόσωπα με τα ρουφηγμένα μάγουλα των απελπισμένων, υμνείται ο ερωτισμός χωρίς φτιασίδια, […]

Οι άνθρωποι που κόβουν το χρόνο

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Κεφάλαιο Ι Μέσα στο τρένο, ένας νεαρός άνδρας άρχισε να ροκανίζει την νυχτερίδα δέρματος μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη του. Πρόσεξα τα σημάδια στην ανάστροφη της παλάμης του. Αφού τελείωσε με το δεξί του χέρι, σταμάτησε και με κοίταξε μέσα στα μάτια. Ρόδες τα μάτια του να τρέχουν πάνω […]

Τελευταίος σταθμός

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Χθες είχαν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Καιρός για τα πόδια. Τα πόδια και δρόμο, τα πόδια πολλών. Το αμάξι θέλει ψυχικά αποθέματα που οι περισσότεροι δεν έχουν. Ευτυχώς! Υπάρχουν τα πόδια! Διαλέγω τον αμέσως επόμενο σταθμό του μετρό και όχι τον κοντινότερο, για να περπατήσω συνήθως. Το περπάτημα για όσους […]