Γράφει η Βέρα Ι. Φραντζή   Αν πρέπει κάποιος να κατηγορήσει το χρόνο που περνά, θα πρέπει να ’ναι οι νέοι, οι γηρασμένοι όχι.   Είναι δειλή η ζωή κι ανώφελα ιταμή. Να φτάνεις κάποιος στο τέλος της περπατησιάς του κι να ‘χει κόκκαλα σαν μάζα πολτό και δέρμα ανταριασμένο και εκείνη η ζωή να […]

Read More Ελένη

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή Ζω σε μια πολυκατοικία με είκοσι δυο διαμερίσματα. Θα μπορούσε να είναι εργατικές κατοικίες. Απλώς, ήταν από τις πρώτες πολυκατοικίες που φτιάχτηκαν στη λεωφόρο. Το να ζεις σε μια πολυκατοικία με τόσους ενοίκους ποτέ δεν ήταν ευχάριστο, αλλά τουλάχιστον είναι αξιομνημόνευτο, έμπνευση, βάσανο. Διανύαμε το μήνα Ιούνιο. Ο μήνας Ιούνιος δεν […]

Read More Ο εφιάλτης με τα ανοιχτά παράθυρα.

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή   Μέρος πρώτο Τα ηλιοτρόπια γυρνούν την πλάτη στις αχτίδες. Είναι ακένωτη πηγή ο ήλιος σήμερα, είναι άφυτη μέρα. Φανερώνεται μπροστά σου το άνθισμα. Θαλλός στα χέρια σου. Και κουλουριάζομαι μέσα στη ρίζα σου. Και φυλλαράκια σαν νωπές παλάμες χαϊδεύουν το πάθος μου που σπαρταράει πάνω στο μπουμπούκι στήθος νεανικό. Μέρος […]

Read More Τομή

Γράφει η Βέρα J. Φραντζή Μια ιστορία μικρή μου διηγήθηκαν βιωμένη σε κάποιο ελληνικό στρατόπεδο. Ένα αγόρι άνηβο σχεδόν γύρευε τους τρεις πόντους στο μέτρο… τρεις πόντους ύψος. Πόντοι ύψους που θα του επέτρεπαν την στρατολόγησή του. Δε του χάρισαν τους τρεις πόντους ύψος, όσο και αν το αγόρι τους ζητούσε με κλάματα ανδρικά και […]

Read More Μια μικρή άποψη για το στρατό

Κορίτσια βαμμένα ελαφρά περπατάνε στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Κορίτσια καθαρά και φροντισμένα με τρόπους όχι επιδεικτικούς κάθονται στα βαγόνια και κοιτούν έξω από τα παράθυρα. Κορίτσια νέα και όμορφα, συνετά πλάσματα. Κορίτσια με φλεβίτσες στα πόδια έντονες, που χτυπάνε ρυθμούς κάτω από τα λευκά δέρματα. Κοπέλες νέες στα καθίσματα του τρένου. Παίρνουν το τρένο στις […]

Read More Τα κορίτσια που κάποιος τα ξέχασε

                                            Όταν φτάνεις στα γόνατά μου με λόγια                                                     και φοβισμένες αγκαλιές                                                                   χαίνω ανόητα                                                                     από και για                               για κάποιον σαν εσένα που φάνταζε σαν εμένα.                                                                Εγώ μοχθώ                                                              για την πληγή.                                                                 Λαχταρώ                                                   να μείνει πιότερη ανοιχτή                                                   και αυτόφωτη και πτυκτή                               μέσα στο ίδιο της το αίμα  […]

Read More Το ελεύθερο, το θρασύ

Ζω σε αυτό το δωμάτιο είκοσι οχτώ. Στο παλιό αυτό μωσαϊκό έχει όλα μου τα βαδίσματα. Έχει και μια ρωγμή από το σεισμό του ’86, καθώς έμαθα αργότερα. Η ρωγμή καταλήγει σε μια σκονισμένη γούβα κάτω από το κρεβάτι μου. Είκοσι οχτώ χρόνια. Μοιράστηκα το δωμάτιο με τον αδερφό μου, τον παππού μου, την αδερφή […]

Read More Το τρίτο συρτάρι