Ο εφιάλτης με τα ανοιχτά παράθυρα.

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή

Ζω σε μια πολυκατοικία με είκοσι δυο διαμερίσματα. Θα μπορούσε να είναι εργατικές κατοικίες. Απλώς, ήταν από τις πρώτες πολυκατοικίες που φτιάχτηκαν στη λεωφόρο. Το να ζεις σε μια πολυκατοικία με τόσους ενοίκους ποτέ δεν ήταν ευχάριστο, αλλά τουλάχιστον είναι αξιομνημόνευτο, έμπνευση, βάσανο.
Διανύαμε το μήνα Ιούνιο. Ο μήνας Ιούνιος δεν είναι ένας εύκολος μήνας. Δεν είναι ο Μάιος, που το βράδυ κάνει ψύχρα και κλείνουμε τα παράθυρα. Δεν είναι ο Ιούλιος, που η ζέστη έχει σφίξει και τα αμπαρώνουμε όλα και βάζουμε τα αιρ-κοντισιονινγκ. Είναι ο Ιούνιος. Το βράδυ έχει δροσούλα και δε χρειάζεται το τεχνητό το αγιάζι για να σε πάρει ο ύπνος. Το πρωί έχει φυσιολογική θερμοκρασία για να ανταπεξέλθεις σε κινήσεις που σπαταλάς θερμίδες περίπου 100. Έτσι, τα παράθυρα είναι ανοιχτά…. Επομένως….

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ

Τις προάλλες, με ξύπνησαν γυναικεία βογγητά. Ήταν τέσσερις και μισή. Μέσα στο μισούπνι, σκέφτηκα «ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ;» .Ο  πιο νέος γείτονας εδώ μέσα πήρε σύνταξη σε μνες.  Δεύτερον, είμαστε προλεταριάτο και εργατιά «ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ;».

Καθώς σκεφτόμουν αυτά και άλλα , αυτή συνέχιζε περίπου στο εικοσάλεπτο και με εξάρσεις βογγητών ανά δεκάλεπτο. Επομένως, το έκανε με άντρα. Και μάλιστα μαλακοκ@@λη. Δεύτερον, μετά από κανένα μισάωρο και χωρίς κορύφωση του δράματος, άρχισε ο τσακωμός. Εντάξει… δεν τελείωσε ποτέ και όντως το έκανε με άντρα και όχι μόνη της.

Μετά βγήκε ένας από το πρώτο και τους είπε να σκάσουν. Ο ύπνος με πήρε στις 5 και μισή και το ξυπνητήρι χτύπησε στις έξι.

Η κρέμα για τους μαύρους κύκλους δεν κάνει τίποτα και σας μισώ όλους. Και τους αυνανίζοντες και τους μη.

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ.

Η κυρία του τρίτου έχει αυτό το όνομα που ακόμη και αν δε γνωρίζεις τον άλλον ξέρεις πως είναι κάποιας ηλικίας. Μαζί με τα  Φλώριος, Επαμεινώνδας και Ευάγγελος συνοψίζουν την θρησκόληπτη πατριαρχική οικογένεια της ελληνικής κοινωνίας του τότε, κάπως αόριστα. Έχει ένα καρέ γκριζαρισμένο από τα τριάντα κάτι της (όπως της θυμάμαι) που θα της εξασφάλιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Ρετιρέ» και θα έκανε την κομμώτρια της Γιουλάκη να βάλει φωτιά στα σεσουάρ της.

Η κυρία του τρίτου καθημερινά με ιδιαίτερη αφοσίωση στις προσφιλείς της συνήθειες για τσακωμό και μπαϊράκι διαπερνάει τα αυτιά μας με την χαρακτηριστική ξέπνοη φωνή της από τις 8 και μισή έως τις εννιά και μισή σταθερά και απαρέγκλιτα. Ποτέ δεν καταλαβαίνω την κύρια αφορμή της έντασης, γιατί η πρόζα συνοψίζεται στα εξης «Α θα το κάνεις αυτό; ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!» ή «Μα είναι δυνατόν;! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!». Ο κύκλος των φασαριών κλείνει με κάποιο επιφώνημα βαρύ και προφανέστατα όταν αρχίζουν τα μαγειρέματα για την κυρία και το τουρνουά ταβλιού στο καφέ-κλαμπ-παμπ-γυράδικο  του ημι-υπογείου της πολυκατοικίας για τα ρσενικά της οικογενείας.

Στο χρονικό των εντάσεων μπορώ να αναπολήσω με ξεχωριστή αγάπη  (γιατί είναι ντερπεντέρισσα και καραμπουζουκλού και δεν μπορώ να μην της το αναγνωρίσω!) τους τσακωμούς με τον γιό της προς δεκαπενταετίας, γιατί ενείχε και αυτό το αμυδρά φεμινιστικό στοιχείο μέσα, που πιπέριζε ωραία τα θερινά απογεύματα. Γιατί εκεί που ήμασταν ήσυχοι και ποτίζαμε τα λουλούδια στον ακάλυπτο, άκουγες ξάφνου «Αλλά επειδή εγώ είμαι η μάνα σου και όχι ο πατέρας σου, θα με ακούσεις; ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ!».

Ένα βραβείο, λοιπόν, αμείωτης ηχητικής παρέμβασης που συνοψίζει  το νόημα της συγκατοίκηση στις πολυκατοικίες  «Δε θα ξυπνάτε όποτε εσείς θέλετε, εγώ θα σας ξυπνάω! Γιατί μπορώ.»

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ

Ο γέρος του πρώτου ορόφου είναι ο κλασικός άνδρας της ηλικίας εκείνης, που οι αρσενικοί μαζί με την δεύτερη δεκαετίας σύνταξης παίρνουν και πιστοποιητικό υποδείγματος χρησιμότητας της επαρκούς εκνευριστικής συμπεριφοράς για τους υπολοίπους. Ο αγαπημένος αυτός κύριος βγαίνει κάθε απόγευμα στη βεράντα του για να ποτίσει τα λουλούδια ή να μας τραγουδήσει χωρίς κανείς να του έχει ζητήσει ποτέ.

Γυρνάω η εξοστρακισμένη από την ανθρώπινη ζωή ταλαίπωρη εργαζόμενη να ρίξω ένα απογευματινό ύπνο. Κατάκοπη όπως ήμουν ακούω γκρίνιες και ποδοσφαιρικές κριτικές από το πάνω μπαλκόνι. Περνάνε δέκα λεπτά και η πολυπόθητη ησυχία δεν έρχεται. Περνάνε είκοσι και έχουμε περάσει στο ιατρικό δελτίο.

Τι να κάνω; Βάζω δυνατά μουσική. Το κοινωνικό πείραμα διαδραματίστηκε στα εξής στάδια : 1^ον. Γαλάνη. Αντίδραση: απτόητη συμμετοχή στη συζήτηση και της κυρίας της παρέας στο ίδια χέρτζς.

2^ον.Σαββόπουλος. Σιγοτραγουδούσαν το ρεφρέν.

3^ον. Pit-bull. ΦΥΓΗ στα ενδότερα διαμερίσματα με τον ανθρωποδιώχτη.

Επιτέλους, κοιμηθήκαμε.