Χωρίζουν οι άνθρωποι

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή

Στην Αστυπάλαια, το χτύπημα ήταν διπλό.

Ένα από τα αυγουστιάτικα βράδια το φεγγάρι μας είχε γυρίσει όλο του τον κώλο. Πανσέληνος, γαρ. Το σπίτι ήταν κρεμασμένο στο πτερύγιο της χωμάτινης πεταλούδας. Μπροστά υπήρχε αυτό το φεγγάρι και ένα μονοπάτι από το υγρό σκούρτινγκ του στο Αιγαίο από ραδιενέργεια και πολτό κακοτυχίας.

Το επόμενο βράδυ, η ηλεκτροδότηση σταμάτησε να φωτίζει τον πολιτισμό της νύχτας του νησιού. Βγήκαν όλοι στα μπαλκόνια, τρεις η ώρα το βράδυ. Μπύρες ανάμεσα στα γόνατα και στόματα χάσκοντα προς τον ουρανό. Επίθεση μικρών σκέψεων των νεκρών. Χίλιες μικρές ελπίδες και ψυχές. Χίλια πρόσωπα αυτόφωτα. Άστρα, Θέε μου, και αστέρια. Αστράκια καίγανε τα μάτια μας. Φάγαμε τα μάτια μας με τα χέρια μας. Τι βλέπαμε! Διαφημιστική καμπάνια του πλανητή Αφροδίτη σε πρώτη μετάδοση.

Λοιπόν, εγώ έφτασα κοντά στο θάνατό μου με τα δυο χιμαιρικά τοπία. Αυτή η ουτοπία μου έμοιαζε με ανθρώπινους χωρισμούς. Απέπνεε θάνατο η ομορφιά αυτή.  Το λέμε… θανατηφόρα ομορφιά. Είχε φέρει την αρειανή γη πάνω από τα κεφάλια μας.

Τσεκούρια κρεμασμένα αντανακλούσαν το μακρινό φως του ήλιου. Θάνατος.

Σταυροί με διαμελισμένα πτώματα που άγγιζαν τις τρίχες των φρυδιών μας. Περικυκλωθήκαμε.

Μονοπάτι ασημί, διαμπερές, εγγράματο. Χωρίζουν οι άνθρωποι, σου λέω.

Μείναμε να κοιτάμε το φονικό της μέρας. Άχρωμοι και γκρι νύχτα. Τα φυτά ρουφούσαν το λευκό και το μαύρο από τα λαμποκόπα νεκρωμένα αστέρια του ουράνιου θόλου και έμοιαζαν σταχτιά χείλη τσακισμένων ερωτευμένων.

Η φύση πολλές φορές χώριζε μαζί μου. Δες καιρό έξω. Μαργαριτάρι που θέλει σόδα και ξύσιμο απαλό με λινάρι να φύγει η πάχνη της πολυκαιρισμένης υγρασίας.

Κάπου μακριά ο ουρανός ξημερώνει τόξα καμπυλόγραμμα. Κάποιοι αναγεννώνται κάπου. Θα έρθει το μήνυμα στους λύκους. Θα γρυλίσουν, θα αρνηθούν, θα φύγουν μοναχικά και τρομαγμένα.

Οι άνθρωποι χωρίζουν, θα λένε.  Να το πάρω απόφαση, όπως πήρα απόφαση εκείνο το βράδυ την πανσέληνο. Ανημποριά.