Ποσό

Posted on by Vj Frantzh

Γράφει η Βερα Ι.Φραντζη

Βλέπω ένα βιντεάκι με τον σκηνοθέτη Ρήγα. Ενα σχόλιο διάβασα με 140 likes. «Μα πως έγινες έτσι!».

Ποσό βαθια νάρκισσοι, κορεσμένοι από την την ινσταγκραμικη καρικατούρα, ή την προσωπική πεπερασμένη σε διάρκεια νεότητα.

Ποσό χοντροκομμένα κομπλεξικοί που θεωρούν ότι δεν τους αγγίζει ο χρονος και ο χρονος είναι χρέος άλλων δερμάτων.

Ποσό κακοποητες σαν τηλεοπτικοί παρουσιαστές.

Ποσό βαθια νυχτωμένοι ότι εχουν κάνει σύμβαση με το σαράντα αιματοκρίτη και την 120 χοληστερίνη εφ’ορου ζωής.

Ποσό μόνοι, μέσα μπηγμενοι σε κατουροζουμα τελειότητας και ομορφιάς, αρτιμέλειας, μπατζετ, φωτογραφίας προφίλ.

Ποσό τελειωμένοι ξεφτίλες.

Leave a comment

Published by Vj Frantzh

Με ενδιαφέρει να γράφω ποιήματα που οι άνθρωποι ανταποδίδουν τα πρωινά μετά απο τσακωμούς ή ένα κακοποιημένο βράδυ ή αντίθετα την πιο ωραία νύχτα που μπορεί να έχει περάσει ένα ζευγάρι σε ένα νησί ή στο υπόγειο ενός σπιτιού κρυφά από όλους Δεν με ενδιαφέρουν οι σωστές πράξεις και τα περιποιημένα λόγια. Με ενφιαφέρουν τα λάθη. Σιχαίνομαι τις συμβουλές. Σιχαίνομαι, με καταπιέζουν, με υποβιβάζουν. Δεν τις εμπιστεύομαι τις συμβουλές. Αγαπώ τους κύκλους, να είμαι αναποφάσιστη, να χάνω την ταυτότητά μου. Δεν με ενδιαφέρει να γράψω ποίηση κάδρου, βιβλίων σχολείου. Με ενδιαφέρει να γράφω ποίηση για ανθρώπους που αγαπούν, που πονούν, που είναι άσχημοι, εξαθλιωμένοι, γκρινιάρηδες, τελευταίοι και πρώτοι μαζί. Μην ψάχνετε να βρείτε σε ό,τι γράφω σπουδαία και αιώνια. Μόνο της στιγμής, άντε της ώρας.Δεν εχω το μυαλο, δεν μπορω για παραπάνω. Αλλά δεν θα γράψω ποτέ κλισέ. Το υπόσχομαι. Ακόμη και αυτό τώρα που έγραψα, το σιχαίνομαι. Οι εξομολογήσεις πρέπει να γίνονται μόνο μέσα από τα πια πιάτα φαγητού, τα γράμματα και τα τραγούδια. [...υπό κατασκευή... Έως τότε θα ζω στην υποτέλεια της άγνοιας και στη χαώδη αδαημοσύνη μου.]