Άτιτλο #2

Posted on by Vj Frantzh

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή

10410683_722045164558977_5110830860046691832_n

α.

Χωμάτινος και δε φτιάχνεσαι από τη γη,

στραβοπόδης και ερμαφρόδιτος

σε μάζεψα με το βλογιοκομμένο σου πρόσωπο

μέσα σε ένα σχολείο με ναρκωτικά στις τσέπες

και έλεγες απρέπειες.

Σου είπα ¨σταμάτα¨ και σου έμαθα να μιλάς από την αρχή.

Μια μέρα άφησα ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού

και βγήκες αιμοδιψής και επικίνδυνος.

Σε συμβούλεψα να μην κυκλοφορείς τη νύχτα

ενοχικός και απρόσκλητος.

Μου είπες πίστη αντιορθολογιστική.

Έκανα άγιες σκέψεις

νοθευμένες

και εσύ έφτιαξες ένα ολοστρόγγυλο πανδαιμόνιο

και χόρευες φορτωμένος με κορμιά στις πλάτες.

Τρόμαξα και σε παράτησα.

β.

            Σε περνούν για Θεό, ον, ζωή, νόηση

                    Λένε πως έχεις ψυχή δαιμονική, ακόλαστη, ανθρώπινη

              Σε ζωγραφίζουν  λυγερό και σπαθάτο νεαρό

αφράτο βρέφο με φτερά

γυναίκα με φορέματα λευκά.

Σου βάζουν ψυχή

δαιμονική

ακόλαστη

ανθρώπινη

   Σε λένε αήττητο, απατεώνα, ληστή

Σου βαζουν πνεύμα πολεμικό

κέρινα χέρια

μακιγιαρισμένα χείλη.

Είσαι, ομως, Θεός

…ούτε των άστρων, ούτε των στοιχειών

και άλλοτε Βάκχος

ανεξάρτητος Θεός

απόλυτος και φυσικός.

Είσαι λεπτό φως και το σώμα του κόσμου

και εγώ όχλος φανατισμένος, αδιάσπαστος

σε ακολουθώ με μαχαίρια…

One thought on “Άτιτλο #2”

  1. Pingback: Βέρα Ι.Φραντζή, Άτιτλο #2 | To Koskino

Leave a comment

Published by Vj Frantzh

Με ενδιαφέρει να γράφω ποιήματα που οι άνθρωποι ανταποδίδουν τα πρωινά μετά απο τσακωμούς ή ένα κακοποιημένο βράδυ ή αντίθετα την πιο ωραία νύχτα που μπορεί να έχει περάσει ένα ζευγάρι σε ένα νησί ή στο υπόγειο ενός σπιτιού κρυφά από όλους Δεν με ενδιαφέρουν οι σωστές πράξεις και τα περιποιημένα λόγια. Με ενφιαφέρουν τα λάθη. Σιχαίνομαι τις συμβουλές. Σιχαίνομαι, με καταπιέζουν, με υποβιβάζουν. Δεν τις εμπιστεύομαι τις συμβουλές. Αγαπώ τους κύκλους, να είμαι αναποφάσιστη, να χάνω την ταυτότητά μου. Δεν με ενδιαφέρει να γράψω ποίηση κάδρου, βιβλίων σχολείου. Με ενδιαφέρει να γράφω ποίηση για ανθρώπους που αγαπούν, που πονούν, που είναι άσχημοι, εξαθλιωμένοι, γκρινιάρηδες, τελευταίοι και πρώτοι μαζί. Μην ψάχνετε να βρείτε σε ό,τι γράφω σπουδαία και αιώνια. Μόνο της στιγμής, άντε της ώρας.Δεν εχω το μυαλο, δεν μπορω για παραπάνω. Αλλά δεν θα γράψω ποτέ κλισέ. Το υπόσχομαι. Ακόμη και αυτό τώρα που έγραψα, το σιχαίνομαι. Οι εξομολογήσεις πρέπει να γίνονται μόνο μέσα από τα πια πιάτα φαγητού, τα γράμματα και τα τραγούδια. [...υπό κατασκευή... Έως τότε θα ζω στην υποτέλεια της άγνοιας και στη χαώδη αδαημοσύνη μου.]