8,5 ώρες

Γράφει η Βέρα Ι. Φραντζή

Ξέρω κάτι για την αγάπη και τον έρωτα, αλλά αυτό δεν είναι πιο ασφαλές από το τίποτα.

Έμαθα για αυτά ένα βράδυ στη Χαλκιδική. Ξεκίνησε μια ιστορία τότε. Υπήρχε ένα τσούρμο βατράχια ανάμεσα σε ποτιστικά χωράφια με ηλιοτρόπια. Το απόβραδο, αυτά έσκουζαν όλα μαζί και αυτός ο βαφτισμένος ήχος στη μούχλα του νερού πλησίαζε προς εμένα. Νόμιζα πως ήταν σεισμός. Νόμιζα πως ήταν γυναίκες που ξεγεννούσαν. Αλλά ήταν μια αγάπη επώδυνη, που ξεκίνησε πραγματικά εκείνο το βράδυ. Βατράχια…

Θα τα ήξερα πριν τα ζήσω, αν είχα προσέξει αυτές τις σκηνές. Αλλά αν δε ζήσεις την κατάσταση ως πρωταγωνιστής, δε ξέρεις ποτέ πως είναι. Μόνο μπορείς να φανταστείς.

Το “All that jazz” μου έμαθε πως ο έρωτας είναι αληθινά κτητικός. Σκαρώνεις τερτίπια και στήνεις ραντεβουδάκια με τεατράλε συζητήσεις, με επιδεικτικό τρόπο, με φωνές στη διαπασών, σε ακριβά εστιατόρια με κάποιον που δε θες, με κάποιον ψηλότερο άνδρα από αυτόν που είσαι ερωτευμένη ή με κάποιον πετυχημένο στο πεδίο δράσης σου γιατι θες τη ζήλεια. Τη ζήλεια που γεννιέται μέσα στη μέθεξή σου και την απαιτείς πραγματωμένη στα λόγια του άλλου, συντελεσμένη στις πράξεις του, ερυθρή σκιά στις κόρες των ματιών του, δήλωση μοναδική, σφραγίδα του έρωτα.

‘Εμαθα και για την πολυγαμία, που καταλήγει σε αγοραφοβικό σοκ μέσα σε μια κλινική. Και πως οι άλλοι για να στην συγχωρέσουν πρέπει να πεθάνεις πλαισιωμένος από δυο όμορφες χορεύτριες στην καλύτερή τους στιγμή και υπερπαραγωγές στημένες από εσένα τον ίδιο σε ένα κρεβάτι με αποστειρωμένα σεντόνια. Τότε, έρχεται η κάθαρση, γιατί μόνο όταν φτάσεις στην ανήμπορη κατάσταση του θανάτου μπορούν να σε εξιλεώσουν οι ζωντανοί και να σε στείλουν αμόλυντο με ένα μισοσβησμένο τσιγάρο στο στόμα στον άλλον κόσμο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τους χρωστάς, τους έχεις μπουχτίσει, καταπραΰνουν το άστο-διάλο τους, γιατί σε αγαπούν. Εσύ είσαι ένας καταχραστής της αγάπης τους μέχρι να τα τινάξεις. Τόσο εκτυφλωτικά μίζερο.

Στο “Last tango in Paris” έμαθα πώς όταν έρωτας γεννιέται μέσα σε ένα δωμάτιο, δεν έχει καμία ελπίδα να βγει από εκεί και να αντικρύσει τον ξενοδόχο άνθρωπο και Θεό. Μια ηλιόλουστη μέρα, ένα όμορφο μπορντό κασκόλ, ένα εικοσάχρονο κορίτσι με ατίθασα τριχωτό εφήβαιο, η γοητεία ενός παλιού σταρ του σινεμά, τα διαγωνιζόμενα ζευγάρια σε μια φρεσκογυαλισμένη πίστα δεν είναι αρκετά υπεύθυνα κίνητρα για την κυνική ζωή μας. Η μυσταγωγία της άγνοιας σε κάνει ονειροπαρμένο, αλλά μόλις δυο δάχτυλα μπουν στον κώλο σου δίχως τη βοήθεια της γλίτσας του βουτύρου, η επιδίωξη να ζήσεις έξω από το άθλια επιπλωμένο κελί έναν έρωτα γυάλας είναι μικρής διάρκειας… όσο αξίζει ένα μπουκάλι με ανδρικό ποτό, βαρύ αλκόολ.

Όταν τελικά η Σάλι συνάντησε το Χάρι, εκείνη έμαθε (και εγώ μαζί με αυτήν) πως είναι τουλάχιστον ηλίθιο να πιστεύει κάποιος πως υπάρχει φιλία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Όσο υπάρχει το σεξ, δεν μπορεί να συμβεί. Όπου συμβαίνει, υπάρχει ή μια πρακτική γυναίκα ή ένας άνδρας που δεν καταλαβαίνει από υπονοούμενα ή το μπάτζετ για να γυριστεί μια ευχάριστη ταινία με έξυπνους διαλόγους και πολλά άσχημα ψηλοκάβαλα παντελόνια. Και αυτό το τελευταίο μέχρι οι πρωταγωνιστές να κάνουν σεξ, βέβαια. Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχουν σφυρίγματα δήθεν αδιάφορα, αυταπάτες και ληγμένα προφυλακτικά.

Όταν ο Χάρι συνάντησε τη Σάλι, εκείνος έμαθε ότι οι γυναίκες μπορούν να προσποιηθούν έναν οργασμό ακόμή και μέσα σε ένα μπεργκεράδικο.

Όταν εγώ παρακολούθησα τη συνάντηση αυτών των δυο χαρακτήρων ένα αποκαρδιωμένο απόγευμα Κυριακής, (ευτυχώς ξανά) έμαθα απέξω και ανάκατα, ώστε να μπορώ να εξεταστώ προφορικά και γραπτά πώς ό,τι και να μου πεις εκείνος που αγαπαώ, δε μπορώ να τον μισήσω. Κάποια στιγμή θα μου πει πως με αγαπάει και αυτό θα αρκεί.