Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
To κουνούπι
Ι.
Ανάστηθη γυναίκα με άβραστη καρδιά
ανασαίνει και αναμασώνται οι λέξεις στο στέρνο σε κάθε βράση που παίρνουν οι βαλβίδες της
φουσκώνουν από τα αίματα τα χείλη των γυναικών
και οι βάλανοι πυρώνονται
ανεπαίσθητα μικρά ηφαίστεια
φραγμένα με μικρά στάχυα
αναρριγούν από τις ριπές των ερωτικών χαμένων ονειρώξεων μας
και εγώ πλανιέμαι στο χνούδι τους δέρματός σου
να καταπιώ τη ζωή σου
μεθυσμένό θηλυκό, εγώ, από το όμικρον ρέζους αρνητικό
τρωγοπίνω της καύλας το απόθεμα των βυζιών σου
*υποσημείωση: η επιθυμία για τη σαρκική επαφή είναι το βασικό συστατικό ενός απάνθρωπου έρωτα, που σε επαναφέρει σε αυτόν σαν να μη συνέβη τίποτα εξευτελιστικό, ξεδιάντροπο από τη πλευρά του άλλου. ο φαύλος κύκλος των σωμάτων
…
Το κουνούπι
ΙΙ.
Αναστέναζε όλο το βράδυ το μικρό έντομο γύρω από το αυτί μου. Είχα σκεπαστεί ως τα αυτιά και εκείνο βουρ-βουρ, έπλεκε στον αέρα οχτάρια. Το αίμα του αυτιού μου θα είναι ροζ και παλ. Ίσα-ίσα θα γέμιζε το στομάχι του με φαγητό, αν ρουφούσε από εκείνο το ξερό σημείο. Αν το σκότωνες κάποιος μετά, θα άφηνε μια ιδέα από τη σαρκοβόρα του συνήθεια. Κατέβηκε προς τα κατω και τσίμπησε χωρίς καθόλου ντροπή τη γάμπα μου.
Το πρωί που ξύπνησα είχα ήδη κάνει μια τεράστια πληγή. Μέσα στο ύπνο μου το είχα τρίψειτο δέρμα μετα νύχια μου σχηματίζοντας διάφορες διακλαδώσεις γρατζουνιών. Το γδάρσιμο δεν είχε επουλωθεί και θα άφηνε πάλι αίμα ακόμη και σε οποιαδήποτε ανεπαίσθητη επαφή με ύφασμα. Ο Πολοκ πρέπεινα ήξερα από τέτοια τραύματα και ζωγράφιζε εξαίσια την απεραντοσύνη της μοναδικότητας μιάς πληγής.
Το τραύμα από το τσίμπημα με έτσουζε σε κάθε βουτιά στη θάλασσα. Το αλάτι έμπηγε τα δόντια του και ροκάνιζε τα νεκρά κύτταρα του δέρματός μου. Και όχι μόνο τούτο, αλλά μου προκαλούσε ξανά διάθεση να ικανοποιήσω τη φαγούρα. Και εγώ το έξυνα, το έξυνα, το έξυνα. Και το έξυσα και με λερωμένα χέρια, έπειτα από το σκάλισμα των χώματων στη αυλή. Και έπιασε και έγινε ολοκληρη αποικία με μεγάλα πυώδη σπυριά και όλα μαζί φούντωναν σε όλες τις περιστάσεις που εγώ έπρεπε να συγκρατηθω και να προσηλωθώ στο γράψιμο, σε μια συνομιλία ή τέλος πάντων.. δεν ήταν πρέπον να ξύνομαι καθώς περίμενα στην ουρά για να πληρώσω το λογαριασμό της ΔΕΗ… τι εικόνα θα ήταν να σκύβω και να ξύνομαι;!
Μετά από μια εβδομάδα, χωρίς απόλυτη διάθεση να τα παρατήσω και να τα καταστείλω αλλά με πολλές παρασπονδίες, σίγουρα όμως καλύτερη οργάνωση συμπεριφοράς και γαλούχηση των κατώτερων ενστίκτων μου, εκείνα είχαν θεριέψει και είχα απλωθεί σαν γάγγραινα σε όλο το μπούτι μου. Πήγα στο φαρμακοποιό και μου έδωσε μια κρέμα. Άρχισα να τα πασαλείβω κάθε πρωί και νύχτα και εκείνα ηρέμισαν και καταλάγιασαν. Μέσα σε ένα μήνα είχαν απομείνει μόνο δυο σημάδια πάνω από τον δεξί αστράγαλο. Ένα ταλαιπωρημένο αναιμικό σημαδάκι του πρώτου τσιμπήματος και ένα παραδίπλα σαν δορυφόρος του. Και τα δυο εντελώς ασυμπτωματικά, ανάλαφρα σε σχέση με την σχιζοφρένεια που με είχε πιάσει να τα μωλωπίζω με νύχια και να είναι η μοναδική σκέψη σε διάρκεια τριών εβδομάδων σχεδόν… κάτι εντελώς εξωπραγματικό και απάνθρωπο που κάνει το μυαλό. Τώρα, θα μπορούσες να πεις πως το έχω γιατρέψει ολοσχερώς, αλλά κάθε φορά που πλησιάζει ένα κουνούπι θα το θεωρήσω μολυσμένο και προφυλλάσσομαι με χίλιους δυό τρόπους. Και σαν με τσιμπήσει στο θερινό σινεμά ή στην βεράντα κανένα βράδυ του Αυγούστου, εγώ το το απολυμαίνω αμέσως με οινόπνευμα και βάμματα με ιώδιο. Κανείς δεν καταλαβαίνει.
*υποσημείωση: ο έρωτας αφήνει σημάδια, αλλά περνάει, είπε τους Αισθηματίες. βέβαια, αν είσαι εντελώς βλαχαντερό του έρωτα, πονάει και στη σκέψη ότι θα περάσει. κάποιοι θα σε πουν εγωκεντρικό, όμως ξέρεις πως είσαι απλώς τόσο ανώφελα πιστός.
sifiniera 