One day

Posted on by Vj Frantzh
Σκηνή απο τη σειρά one day

Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή

Έχει μια σκηνή το «one day» που έχει κάτι φοβερό.

Το κορίτσι βρίσκεται στο καράβι προς κάποιο ελληνικο νησί. Δείχνει τα μαλλιά της να τα φυσα ενα αεράκι, καθώς το πλοίο ταξιδεύει.

Η κάμερα φτάνει στο πρόσωπο της και χαμόγελα με κλειστά τα μάτια. Είναι απίθανο πως με κλειστά μάτια βλέπεις τα πάντα.

Πηγαίνει διακοπές με αυτόν που είναι τρελα ερωτευμένη. Το έχει καταπιεί ναι μεν το συναίσθημα, αλλά δεν μπορεί να συγκρατήσει την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξουν κάτι παραπάνω από φίλοι.

Η Σκηνή μοιάζει με ανάμνηση. Μοιάζει να εξιστορεί κάτι παλιό, ενώ συμβαίνει τώρα.

Μοιάζει με ενα τύμβο των χαμένων όλων αυτών συναισθημάτων που όντως υπήρξαν.

Παρότι την προβληματική εκτέλεση της ιστορίας στην οθόνη, αυτή ήταν μια μαγική σκηνή.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω τη συγκεκριμένη εικόνα.

Leave a comment

Published by Vj Frantzh

Με ενδιαφέρει να γράφω ποιήματα που οι άνθρωποι ανταποδίδουν τα πρωινά μετά απο τσακωμούς ή ένα κακοποιημένο βράδυ ή αντίθετα την πιο ωραία νύχτα που μπορεί να έχει περάσει ένα ζευγάρι σε ένα νησί ή στο υπόγειο ενός σπιτιού κρυφά από όλους Δεν με ενδιαφέρουν οι σωστές πράξεις και τα περιποιημένα λόγια. Με ενφιαφέρουν τα λάθη. Σιχαίνομαι τις συμβουλές. Σιχαίνομαι, με καταπιέζουν, με υποβιβάζουν. Δεν τις εμπιστεύομαι τις συμβουλές. Αγαπώ τους κύκλους, να είμαι αναποφάσιστη, να χάνω την ταυτότητά μου. Δεν με ενδιαφέρει να γράψω ποίηση κάδρου, βιβλίων σχολείου. Με ενδιαφέρει να γράφω ποίηση για ανθρώπους που αγαπούν, που πονούν, που είναι άσχημοι, εξαθλιωμένοι, γκρινιάρηδες, τελευταίοι και πρώτοι μαζί. Μην ψάχνετε να βρείτε σε ό,τι γράφω σπουδαία και αιώνια. Μόνο της στιγμής, άντε της ώρας.Δεν εχω το μυαλο, δεν μπορω για παραπάνω. Αλλά δεν θα γράψω ποτέ κλισέ. Το υπόσχομαι. Ακόμη και αυτό τώρα που έγραψα, το σιχαίνομαι. Οι εξομολογήσεις πρέπει να γίνονται μόνο μέσα από τα πια πιάτα φαγητού, τα γράμματα και τα τραγούδια. [...υπό κατασκευή... Έως τότε θα ζω στην υποτέλεια της άγνοιας και στη χαώδη αδαημοσύνη μου.]